Ludwika de Marillac urdziła się 12 sierpnia 1591 r. jako córka Ludwika de Marillac i nieznanej matki, w czwartym roku życia została powierzona na wychowanie siostrom dominikankom z klasztoru w Poissy we Francji, w którym była jej krewna, również Ludwika de Marillac. Po śmierci ojca w 1604 r. krewni umieścili ją w pensjonacie, gdzie miała nauczyć się prowadzenia domu. Doświadczyła wtedy prawdziwego ubóstwa. Zamierzała wstąpić do zakonu kapucynek, ale nie przyjęto jej ze względu na słabe zdrowie. Rodzina postanowiła wydać ją za mąż za sekretarza królowej, Antoniego Le Gras. Stało się to 5 lutego 1613 r.W tym małżeństwie przyszedł na świat syn Michał, którego Ludwika otaczała troskliwą opieką, ale który wciąż przysparzał jej wiele zmartwień. Po latach, Wincenty a Paulo mówił do niej: Nigdy nie spotkałem kobiety, która by tak dramatycznie, jak Pani, traktowała sprawy swojego syna. Pozwól, aby troszczył się o niego Bóg. Wszak On jest jego Ojcem bardziej niż Pani jest matką i kocha go bardziej niż Pani. Pozwól Mu kierować jego życiem.
Na początku 1623 r. Antoni Le Gras poważnie zachorował. Ludwika przeżywała wtedy poważny kryzys w dziedzinie wiary, który ustąpił dopiero po niezwykłym wydarzeniu z 4 czerwca określanym mianem „Światła”. Była to prawdziwa przemiana. Bóg rozwiał wszystkie jej wątpliwości, objawił przyszłe posłannictwo i wskazał kierownika duchowego w osobie Wincentego a Paulo. Troskliwie opiekowała się mężem aż do jego śmierci 21 grudnia 1625 r.
Wskazany przez Boga kierownik duchowy pomagał jej wyzwolić się z wszelkich lęków i zaufać całkowicie Bożej łasce. Uczył ją, aby bez pośpiechu i bez bojaźni postępowała za wskazaniami Bożej opatrzności. W 1628 r. wyznała mu, że rozważając słowa niedzielnej Ewangelii: Każde dobre drzewo wydaje dobre owoce (Mt 7, 17) nabrała przekonania, iż powinna poświęcić się służeniu ubogim. Wincenty powiedział wtedy: Jak pięknym drzewem okazujesz się w oczach Bożych i jak piękne możesz wydać owoce. Możesz być zawsze drzewem życia przynoszącym owoce miłości.
Wykorzystał jej zapał i skłonił ją, by podjęła się wizytowania Bractw Miłosierdzia dla ożywienia ich działalności.
Doświadczenia w pracy z Bractwami Miłosierdzia doprowadziły w dniu 29 listopada 1633 r. do powstania Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Ludwika zajęła się formacją zgłaszających się dziewcząt: uczyła je prawdziwej pobożności i życia we wspólnocie. Nade wszystko uczyła je służyć ubogim chorym i towarzyszyła każdej z nich w podejmowanej pracy. W miarę jak zgromadzenie się rozrastało i siostry podejmowały prace na placówkach poza Paryżem, w licznych listach ożywiała ducha wspólnot i poszczególnych sióstr, dodawała im odwagi i podtrzymywała w trudnościach, a gdy zachodziła potrzeba – upominała i poprawiała.
Ludwika już w okresie życia małżeńskiego odznaczała się miłością ubogich. Dziewczyna, która pomagała jej w prowadzeniu domu, wspominała: Z prawdziwym nabożeństwem posługiwała ubogim. Często ich odwiedzała. Nosiła im słodycze, konfitury, ciasto i inne potrawy. Troszczyła się o ich higienę: myła ich i czesała. Troszczyła się o pogrzeby zmarłych. Jej miłość ku ubogim ujawniła się w całej pełni po 1629 r. Nie tylko sama im służyła, ale wizytując Bractwa Miłosierdzia starała się ożywiać ich działalność. Poświęciła się całkowicie temu dziełu. Dawała wtedy o sobie znać jej odwaga i roztropność. Służyła radą. Przekonywała. Ukazywała właściwe motywy służenia ubogim co do duszy i co do ciała.Zmarła w opinii świętości 15 marca.
Ludwika de Marillac została beatyfikowana 9 maja 1920 roku przez Benedykta XV, kanonizowana 11 marca 1934 roku przez Piusa XI i ogłoszona patronką dzieł miłosierdzia w 1960 roku przez św. Jana XXIII.